علم و فناوری

باتلر می گوید: بازیگر به طور کامل تبدیل به شخصیت نمی شود، که غیرممکن خواهد بود. اما در عوض بازیگر و شخصیت با هم ملاقات می کنند تا واقعیت بازیگر و واقعیت شخصیت با هم ترکیب شوند. هنگامی که اعضای تئاتر هنری مسکو در سال ۱۹۲۳ یک نمایش اولیه از سیستم استانیسلاوسکی را با تمرکز بر آموزش روانشناختی به آمریکا معرفی کردند، بحث برانگیز شد.

در حالی که استراسبرگ در سال ۱۹۳۰ حافظه عاطفی را به عنوان یک اصل اساسی در فرآیند در مجموعه تئاتر گروه خود قرار داد و آن را به حافظه حسی تغییر نام داد، آدلر، یکی از اعضای گروه استراسبرگ قبل از تبدیل شدن به یک مربی بازیگری در سمت خود، چندان شیفته نتایج نبود.

در سال ۱۹۳۴ آدلر در واقع با استانیسلاوسکی در پاریس در یک نسخه به روز شده از سیستم خود آموزش دید زیرا تکنیک های قبلی او باعث نگرانی او به عنوان یک بازیگر شده بود.

استانیسلاوسکی به جای استفاده از تجربیات و خاطرات شخصی، به او یاد داد که آن ها را با استفاده از تخیل خود در یک شرایط خاص و جامعه شناختی خلق کند.

در سال ۱۹۴۷، استودیو بازیگران در نیویورک توسط الیا کازان، شریل کرافورد، و رابرت لویس تاسیس شد و در آنجا، آدلر و استراسبرگ هر دو روش های متفاوت خود را با ورودی های این بنیان گذاران آموزش دادند.

باتلر می گوید: "با نمایش های تلویزیونی که در شهر فیلمبرداری می شد و کازان به عنوان یک کارگردان در تمام صحنه ها و صحنه ها احترام می گذاشت، در طول دهه های ۴۰ و ۵۰ استودیو به یک" قدرت خلاق " تبدیل شد."

تمام کار شما می تواند در آنجا انجام شود و شما این آموزش شگفت انگیز را دریافت می کنید و عمق احساسی خود را آزاد می کنید.

وسواس روش نیز یک سوءتفاهم از تاریخ فیلم هالیوود است. مردم از آن به عنوان راهی برای مرزبندی استفاده می کنند، "اوه، این زمانی است که بازیگری در فیلم شروع شد" - آنجلیکا جید باستین

بازیگرانی مانند جان گارفیلد، که بخشی از گروه تئاتر گروهی بودند، پیش از ظهور استودیو بازیگران، تکنیک‌های متد را در فیلم به کار می‌بردند، اما این با صعود به ستاره‌ای فارغ‌التحصیلان استودیو مانند مونتگومری کلیفت، جیمز دین و مارلون بود. براندو که روش بازیگری واقعاً طعم ماه شد. این مردان به ترتیب با ارائه نمایش‌های انسانی و پر انرژی مانند «جستجو» (1948)، «شورش بدون دلیل» (1955)، و «در ساحل» (1954)، مردانگی شکننده‌ای را در شخصیت‌های آشفته‌شان باز کردند.

البته در مورد براندو، روش به طور خاص روش او نبود. باتلر می گوید: «استراسبرگ دوست داشت برای مردم اعتبار کند. او مدعی اعتبار براندو بود که از او متنفر بود. آدلر در واقع معلم براندو بود و به او کمک کرد تا از ظرایف عاطفی مورد نیاز برای هر صحنه ای که از فیلمنامه دیکته می شود استفاده کند، نه اینکه در روان خودش بکاود. اما حضور این بازیگر در صفحه نمایش، با نگاه‌های ماتین‌آمیز و مغناطیس خشن‌اش، هالیوود را متحول کرد و مطمئناً رویکردی طبیعی‌تر به اجرای سینمایی را آغاز کرد که درست یا نادرست از آن زمان با روش همسو بوده است.

علی رغم تصورات غلط رایج، بازیگری بزرگ مدت ها قبل از عملی شدن روش وجود داشت. وسواس در روش نیز سو تفاهمی از تاریخ فیلم هالیوود است.